Peak District, Anglia, Wielka Brytania, październik 2019
Często słyszymy od starszych przyjaciół z harcerstwa, że wędrownictwo to elita harcerstwa. Mówiono nam, że nie każdy potrafi zdać wędrówki o pagon. Moglibyście teraz się zapytać, co jest takiego trudnego w chodzeniu? Otóż mało kto trudzi się wędrówką. Prawdziwym sprawdzianem jest wytrzymałość psychiczna.
Co dla wędrowników znaczy „Światło na końcu tunelu”?
Od zawsze chciałem zostać wędrownikiem, nosić piękny zielony pagon na ramieniu czując się jak członek klubu elitarnego, więc, gdy zaproponowano mi miejsce na obozie wędrownym, zgodziłem się bez wahania. Na obóz pojechaliśmy podczas tygodniowej przerwy która odbywa się trzy razy do roku w Anglii w środku semestru szkolnego (a u nas mamy trzy semestry ). Pojechaliśmy w piękne zakątki północnej Anglii do Peak District. Spędziliśmy dwie noce przed wędrówką w pensjonacie, a wyruszyliśmy w trzeci. Podczas pobytu w pensjonacie skusiłem się na wiele wypraw w pobliskie wzgórza i nigdy nie pożałuje tej decyzji. Dzięki tym wyprawom nauczyłem się dużo o terenie i sile wiatru, dzięki czemu byłem bardziej przygotowany na wędrówkę.
Selfiak zawsze lepiej wygląda na łonie przyrody
Wędrówkę rozpoczęliśmy w nie omal perfekcyjnej pogodzie. Niestety bolesne było to, że czasem było trudno żyć w zgodzie w patrolu. Jednak nie pozwoliliśmy, żeby to nas zatrzymało. Zamiast poddać się pod presją reszty patrolu, wziąłem za cel naprawienia ich przyjaźni. Nie było to łatwe, pewnie dlatego że przeżywałem presje psychiczną i fizyczną. Spakowałem za dużo nie potrzebnych ubrań i przedmiotów. Mój plecak ważył 25kg, a koledzy nosili plecaki ważące około 10kg.
Problemów było dużo. Nie dogadywaliśmy się, byliśmy wyczerpani i tęskniliśmy za ciepłymi śpiworami. Jednak pomimo problemów nie poddaliśmy się.
Jednak pod koniec pierwszego dnia nasz patrol już się przyjaźnił. Ułatwiło to nam resztę podroży. Milej się szło, szybciej rozwiązywaliśmy problemy i ogólnie podróż toczyła się dużo lepiej. Na odcinku ostatnich 10 kilometrów szliśmy wzdłuż całkiem ruchliwej drogi, więc nie zdziwiliśmy się gdy jakaś pani zatrzymała się i spytała nas czy chcemy żeby nas podwiozła gdzieś. Jednak wiedzieliśmy, że to byłoby niesprawiedliwe i ze wsiadając do tego samochodu ryzykowalibyśmy nie zdanie pagonu. Wiec podziękowaliśmy za mile chęci i szliśmy dalej.
O ostatnim odcinku podroży wam nie opowiem, bo uważam ze coś takiego każdy powinien odkryć sam. Powiem tylko, że dotarcie do celu niesie ze sobą niesamowita ilość satysfakcji. Podczas letnich wakacji zdałem dwa stopnie za jednym zamachem i wydawało mi się, że nic nie pobije tego szczęścia. Okazuje się, że istnieje jeszcze większe szczęście i większa ilość satysfakcji do zdobycia. Dotarcie do celu było świetnym uczuciem, ale wszyscy siedzieliśmy w bance stresu aż do czasu, w którym przyznano nam pagony. Dopiero w tej chwili dowiedzieliśmy się, że zdaliśmy selekcje do elity harcerskiej. W Polsce elita jest GROM, Formoza i inne jednostki specjalne. W Anglii mamy SAS i SBS. W Ameryce istnieje grupa SEALS. A w harcerstwie mamy wędrowników.
Wędrówka o pagon i inne stopnie wędrownicze to nic innego jak selekcja. Nie każdy zda do tych szeregów. Ale to nie znaczy, że ktoś kto nie zda nie należy do nas. Każdy zasługuje na kolejna szanse. I „każdy spotkany łazik, byle morowy, zawsze nam brat”.
Widoki były piękne – trzeba było się napatrzeć.
Chciałbym zakończyć ten artykuł życząc wam powodzenia. Nie bójcie się próby o pagon. Podejdźcie do tego tak jakby to była ekstremalna zabawa. Głęboko wierze, że każdy ma w sobie sile fizyczna i psychiczna na wystarczająco wysokim poziomie, aby zdać selekcje wędrowniczą. Wiec życzę wam powodzenia, nie bójcie się tego wyzwania i przygotujcie ramię i serce na pagon, który, jak i cnoty które on reprezentuje, będziecie nosić z dumą.
CZUWAJ!
-(Wędrownik) (zastępowy) Wywiadowca Oliver Strzelczyk, 2 Warszawska Drużyna Wędrowników, „Gustaw-Harnaś”, Ealing, Londyn.
Czuwaj Blog 